Twee dagen na de uitgerekende datum is Danny geboren.
Tijdens de 20 weken echo hoorde we dat hij een schisis zou hebben.
Tijdens de 20 weken echo hoorde we dat hij een schisis zou hebben.
Laat ik ook eens mijn bevallingsverhaal vertellen.
Als ik er aan terug denk dan valt er veel te vertellen.
Sommige dingen weet ik niet meer precies, maar dat vertel ik er dan wel bij.
Als ik er aan terug denk dan valt er veel te vertellen.
Sommige dingen weet ik niet meer precies, maar dat vertel ik er dan wel bij.
Ik had gekozen voor een ziekenhuis bevalling,
ik vond het allemaal heel erg spannend en
dan ook nog eens een kindje met schisis krijgen waarbij
voedingsproblemen verwacht werden,
daarom wilde ik toch wel het gevoel van veiligheid dat het ziekenhuis mij gaf.
Voor de schisis lopen we bij het Wilhelmina kinderziekenhuis,
dus wilde ik ook graag daar bevallen zodat ze daar
goed konden helpen bij de voeding mocht dit nodig zijn.
Er werd een medische indicatie geregeld zodat ik er
zeker van kon zijn dat ik daar kon bevallen.
De mate van schisis kon niet 100% zeker vast gelegd worden op de echo.
Het enige wat zeker was dat hij een dubbele lipspleet en kaak spleet zou hebben.
Het gehemelte bleef een verrassing tot dat hij geboren zou zijn.
ik vond het allemaal heel erg spannend en
dan ook nog eens een kindje met schisis krijgen waarbij
voedingsproblemen verwacht werden,
daarom wilde ik toch wel het gevoel van veiligheid dat het ziekenhuis mij gaf.
Voor de schisis lopen we bij het Wilhelmina kinderziekenhuis,
dus wilde ik ook graag daar bevallen zodat ze daar
goed konden helpen bij de voeding mocht dit nodig zijn.
Er werd een medische indicatie geregeld zodat ik er
zeker van kon zijn dat ik daar kon bevallen.
De mate van schisis kon niet 100% zeker vast gelegd worden op de echo.
Het enige wat zeker was dat hij een dubbele lipspleet en kaak spleet zou hebben.
Het gehemelte bleef een verrassing tot dat hij geboren zou zijn.
Mijn zwangerschap is heel gemakkelijk verlopen.
Paar keer misselijk geweest,
maar dit kwam omdat ik ineens niet meer tegen knoflook kon.
En ja natuurlijk gaat het slapen wat minder aan het einde van de rit,
maar verder mocht ik echt niet klagen.
Ik had mee gedaan aan de locale puf club en dit heb ik als heel prettig ervaren,
toch wel fijn om van te voren te weten wat je lijf gaat doen en waarom je lijf dat doet.
Paar keer misselijk geweest,
maar dit kwam omdat ik ineens niet meer tegen knoflook kon.
En ja natuurlijk gaat het slapen wat minder aan het einde van de rit,
maar verder mocht ik echt niet klagen.
Ik had mee gedaan aan de locale puf club en dit heb ik als heel prettig ervaren,
toch wel fijn om van te voren te weten wat je lijf gaat doen en waarom je lijf dat doet.
Zaterdag 14 Dec. De uitgerekende datum was er zwangere zaterdag bij het Wkz,
hier zijn we heen gegaan.
Toevallig zijn we die dag ook op de foto gezet.
Een dag later begon alles.
Rond een uur of 2 was ik even op bed gaan liggen en na een
uurtje voel ik ineens een plop, het zal toch niet?
Voor de zekerheid loop ik naar het toilet en ga zitten, hopla allemaal vocht,
en ik was toch echt niet aan het plassen.
Het blijft nog wat door lopen dus ik pak een simpel maandverbandje
zodat alles netjes blijft. Vervolgens ga ik naar mijn man die
muziek aan het mixen is en ik vertel hem het nieuws.
Helaas moet hij zijn plan om zo meteen naar
de voetbal wedstrijd van FC Utrecht te gaan vergeten.
2 uur later begonnen de weeën. Het is dan 17:00,
tussen door had ik al contact gehad met de verloskundige praktijk.
Meteen slaan de kriebels toe en wil je alles in huis netjes,
dus ik deed een poging om nog wat dingen schoon te maken en klaar te leggen.
Tas checken en alles verder in pakken.
We hebben thuis nog wat gegeten, ik weet alleen niet meer wat.
Er bleef steeds ongeveer 8 minuten tussen de weeën zitten,
rond een uur of 20:00 was het 5 min,
de pijn werd erger want ik had buik, been en rug weeën.
Ik probeerde me voor te stellen hoe ik naar het ziekenhuis zou
komen als er nog minder tijd tussen zou zitten. Huis uit, galerij af,
de lift in, naar de auto, in de auto..
Dat zag ik steeds minder zitten dus op dat moment besloot ik
dat ik al naar het ziekenhuis toe wilde gaan.
Op dat moment had ik ook nog wel de hoop om diezelfde avond nog te bevallen,
maar helaas zou dit niet gebeuren.
De verloskundige was op dat moment ook al bij ons om te controleren.
Ik baalde wel enorm want de verloskundige die nu bij ons was,
was precies de gene waarmee we beide geen klik hadden.
Ik liep bij een praktijk met 4 verloskundigen.
Mijn man is sarcastisch en soms wat kort door de bocht
en ik kan er ook wel wat van en zij kon daar tijdens de
controle afspraken totaal niet mee overweg.
Dit alles krijgt zo ook nog een staartje.
hier zijn we heen gegaan.
Toevallig zijn we die dag ook op de foto gezet.
Een dag later begon alles.
Rond een uur of 2 was ik even op bed gaan liggen en na een
uurtje voel ik ineens een plop, het zal toch niet?
Voor de zekerheid loop ik naar het toilet en ga zitten, hopla allemaal vocht,
en ik was toch echt niet aan het plassen.
Het blijft nog wat door lopen dus ik pak een simpel maandverbandje
zodat alles netjes blijft. Vervolgens ga ik naar mijn man die
muziek aan het mixen is en ik vertel hem het nieuws.
Helaas moet hij zijn plan om zo meteen naar
de voetbal wedstrijd van FC Utrecht te gaan vergeten.
2 uur later begonnen de weeën. Het is dan 17:00,
tussen door had ik al contact gehad met de verloskundige praktijk.
Meteen slaan de kriebels toe en wil je alles in huis netjes,
dus ik deed een poging om nog wat dingen schoon te maken en klaar te leggen.
Tas checken en alles verder in pakken.
We hebben thuis nog wat gegeten, ik weet alleen niet meer wat.
Er bleef steeds ongeveer 8 minuten tussen de weeën zitten,
rond een uur of 20:00 was het 5 min,
de pijn werd erger want ik had buik, been en rug weeën.
Ik probeerde me voor te stellen hoe ik naar het ziekenhuis zou
komen als er nog minder tijd tussen zou zitten. Huis uit, galerij af,
de lift in, naar de auto, in de auto..
Dat zag ik steeds minder zitten dus op dat moment besloot ik
dat ik al naar het ziekenhuis toe wilde gaan.
Op dat moment had ik ook nog wel de hoop om diezelfde avond nog te bevallen,
maar helaas zou dit niet gebeuren.
De verloskundige was op dat moment ook al bij ons om te controleren.
Ik baalde wel enorm want de verloskundige die nu bij ons was,
was precies de gene waarmee we beide geen klik hadden.
Ik liep bij een praktijk met 4 verloskundigen.
Mijn man is sarcastisch en soms wat kort door de bocht
en ik kan er ook wel wat van en zij kon daar tijdens de
controle afspraken totaal niet mee overweg.
Dit alles krijgt zo ook nog een staartje.
Al snel waren we klaar om naar het ziekenhuis te vertrekken,
voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid eer dat ik beneden
was omdat ik ondertussen een wee kreeg.
Eenmaal in de auto waren we al snel bij het ziekenhuis
en kon ik aangemeld worden. Het was nog rustig dus al vrij snel kreeg ik een kamer.
Eerlijk gezegd weet ik niet eens meer precies hoe ik de tijd ben door gekomen,
volgens mij had mijn man muziek mee en omdat ik geen fijne
houding kon vinden en door de been weeën niet kon blijven staan,
ben ik maar in het bed gaan zitten in kleermakers zit, zo zit ik altijd het liefste.
De weeën begonnen steeds wat sneller te komen en
ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik de pijn beheersing over mijn lijf kwijt raakte.
Ik wilde het liefst zonder medicatie bevallen,
maar ik begon nu toch wel sterk te twijfelen.
Mijn verloskundige deed nog wel steeds een poging
om me “aan te moedingen” met ipad op schoot,
niet naar mij kijkend..
Ik irriteerde me daar mateloos aan,
maar stom genoeg durfde ik er niks van te zeggen en mijn man ook niet.
Soms kwam er ziekenhuis personeel binnen en die keken dan toch wel wat verbaasd.
Ergens in de nacht hakte ik dan toch de knoop door,
geef mij maar een ruggenprik prik, dit trek ik niet.
Zicht op een snelle vordering was er ook niet en
ik was bang om volledig uitgeput te raken.
Het andere plus punt was,
dat mijn verloskundige dan naar huis kon gaan en
dat iemand van het ziekenhuis mij zou gaan begeleiden.
Zodra ze weg was sprak het ziekenhuis personeel hun verbazing uit over de onverschilligheid van mijn verloskundige,
blijkbaar was het toch echt niet normaal om zo te begeleiden,
ik was al gaan twijfelen of ik er misschien te veel van had verwacht.
Na een kwartier kwam de anesthetist al en na alles uitgelegd
te hebben ging mijn man even de gang op
(hij kan daar niet zo goed tegen) en al vrij snel was de ruggenprik geplaatst.
Het viel me erg mee.
Enige min puntje was dat hij blijkbaar scheef zat en
ik alsnog aan 1 kant alles kon voelen,
dus daar lag ik dan mijn kont te masseren
omdat de weeën daar echt verschrikkelijk waren.
Maar 50% pijn scheelde wel zoveel dat ik wat meer
tot rust kon komen en mijn ogen wat dicht deed ter ontspanning.
Natuurlijk schrik je wel elke keer weer als je bloeddrukmeter zich
weer ineens automatisch op blaast,
mijn man die schrok natuurlijk elke keer gezellig mee.
En dan lig je daar met zo’n band om je buik die de weeën zou moeten meten,
maar die er 9 van de 10 keer niet goed op zit en dus ook niet goed meet.
Alles leek een eeuwigheid te duren en in de ochtend werd ik
misselijk en moest ik over geven.
Deze keer kon het me niet veel schelen,
terwijl ik er normaal toch echt een flinke fobie voor heb.
Naar mijn idee kwamen de weeën nu toch wel wat sneller
en vaker en het ziekenhuis personeel kon wel zien dat ik moe begon te worden,
dus werd er wat later besloten om weeënopwekkers te geven.
Ik was er echt klaar mee en kon niet wachten tot het zo ver was.
Inmiddels was de ochtend ploeg aanwezig en hier was een co arts bij.
Ik heb haar alleen toestemming gegeven om te kijken,
maar niet om handelingen te doen.
Iets na 11:00 kwamen de pers weeën en toen de ruggeprink
helemaal uit was mocht ik dan eindelijk aan de slag.
Uiteindelijk duurde dit ook best wel lang,
ookal probeerde het ziekenhuis personeel mij daarin
een beetje voor de gek te houden.
Ondertussen kwamen we wel al te weten dat ons
zoontje veel haar had en ondanks dat mijn man had
voorgenomen alleen naast mij te blijven is hij daar toch naar gaan kijken,
gelukkig ging hij niet van zijn stokkie. Helaas was er een knip nodig,
maar daar voelde ik niks van.
Na 1 uur en een kwartier persen werd Danny om 12:01 geboren!
Er was mij wijs gemaakt dat het maar iets van 20 minuten duurde,
zo zie je maar hoe je de tijd kwijt raakt.
Het persen en de na geboorte vielen me erg mee in vergelijking tot alle weeën.
Ik kreeg Danny meteen op mijn buik en zo
kon ik hem meteen bewonderen en wennen aan zijn schisis.
Al snel werd ik gehecht en daarna kon ik nog verder bij komen in die kamer.
voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid eer dat ik beneden
was omdat ik ondertussen een wee kreeg.
Eenmaal in de auto waren we al snel bij het ziekenhuis
en kon ik aangemeld worden. Het was nog rustig dus al vrij snel kreeg ik een kamer.
Eerlijk gezegd weet ik niet eens meer precies hoe ik de tijd ben door gekomen,
volgens mij had mijn man muziek mee en omdat ik geen fijne
houding kon vinden en door de been weeën niet kon blijven staan,
ben ik maar in het bed gaan zitten in kleermakers zit, zo zit ik altijd het liefste.
De weeën begonnen steeds wat sneller te komen en
ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik de pijn beheersing over mijn lijf kwijt raakte.
Ik wilde het liefst zonder medicatie bevallen,
maar ik begon nu toch wel sterk te twijfelen.
Mijn verloskundige deed nog wel steeds een poging
om me “aan te moedingen” met ipad op schoot,
niet naar mij kijkend..
Ik irriteerde me daar mateloos aan,
maar stom genoeg durfde ik er niks van te zeggen en mijn man ook niet.
Soms kwam er ziekenhuis personeel binnen en die keken dan toch wel wat verbaasd.
Ergens in de nacht hakte ik dan toch de knoop door,
geef mij maar een ruggenprik prik, dit trek ik niet.
Zicht op een snelle vordering was er ook niet en
ik was bang om volledig uitgeput te raken.
Het andere plus punt was,
dat mijn verloskundige dan naar huis kon gaan en
dat iemand van het ziekenhuis mij zou gaan begeleiden.
Zodra ze weg was sprak het ziekenhuis personeel hun verbazing uit over de onverschilligheid van mijn verloskundige,
blijkbaar was het toch echt niet normaal om zo te begeleiden,
ik was al gaan twijfelen of ik er misschien te veel van had verwacht.
Na een kwartier kwam de anesthetist al en na alles uitgelegd
te hebben ging mijn man even de gang op
(hij kan daar niet zo goed tegen) en al vrij snel was de ruggenprik geplaatst.
Het viel me erg mee.
Enige min puntje was dat hij blijkbaar scheef zat en
ik alsnog aan 1 kant alles kon voelen,
dus daar lag ik dan mijn kont te masseren
omdat de weeën daar echt verschrikkelijk waren.
Maar 50% pijn scheelde wel zoveel dat ik wat meer
tot rust kon komen en mijn ogen wat dicht deed ter ontspanning.
Natuurlijk schrik je wel elke keer weer als je bloeddrukmeter zich
weer ineens automatisch op blaast,
mijn man die schrok natuurlijk elke keer gezellig mee.
En dan lig je daar met zo’n band om je buik die de weeën zou moeten meten,
maar die er 9 van de 10 keer niet goed op zit en dus ook niet goed meet.
Alles leek een eeuwigheid te duren en in de ochtend werd ik
misselijk en moest ik over geven.
Deze keer kon het me niet veel schelen,
terwijl ik er normaal toch echt een flinke fobie voor heb.
Naar mijn idee kwamen de weeën nu toch wel wat sneller
en vaker en het ziekenhuis personeel kon wel zien dat ik moe begon te worden,
dus werd er wat later besloten om weeënopwekkers te geven.
Ik was er echt klaar mee en kon niet wachten tot het zo ver was.
Inmiddels was de ochtend ploeg aanwezig en hier was een co arts bij.
Ik heb haar alleen toestemming gegeven om te kijken,
maar niet om handelingen te doen.
Iets na 11:00 kwamen de pers weeën en toen de ruggeprink
helemaal uit was mocht ik dan eindelijk aan de slag.
Uiteindelijk duurde dit ook best wel lang,
ookal probeerde het ziekenhuis personeel mij daarin
een beetje voor de gek te houden.
Ondertussen kwamen we wel al te weten dat ons
zoontje veel haar had en ondanks dat mijn man had
voorgenomen alleen naast mij te blijven is hij daar toch naar gaan kijken,
gelukkig ging hij niet van zijn stokkie. Helaas was er een knip nodig,
maar daar voelde ik niks van.
Na 1 uur en een kwartier persen werd Danny om 12:01 geboren!
Er was mij wijs gemaakt dat het maar iets van 20 minuten duurde,
zo zie je maar hoe je de tijd kwijt raakt.
Het persen en de na geboorte vielen me erg mee in vergelijking tot alle weeën.
Ik kreeg Danny meteen op mijn buik en zo
kon ik hem meteen bewonderen en wennen aan zijn schisis.
Al snel werd ik gehecht en daarna kon ik nog verder bij komen in die kamer.
De kinderarts kon ons al snel vertellen dat Danny’s gehemelte
gelukkig dicht was en dat het alleen om een kaak en lip schisis gaat.
Wat waren we toen opgelucht zeg! Ik vond het heel erg spannend
om op dit nieuws te moeten wachten.
Er was nu een kansje dat hij misschien zelf aan de borst zou kunnen drinken.
(Een week later komen we er achter dat er toch nog iets anders aan de hand was,
dit vertel ik in een andere blog samen met de kraamtijd ).
We hadden ons van te voren voorgenomen
om familie pas te bellen als ik op de afdeling zou zijn,
maar ik voelde me aardig goed, dus besloten we al eerder te bellen.
We werden beide emotioneel en op de achtergrond kon men Danny horen huilen.
We hebben ze verteld dat ze later nog wel horen of ze
wel of niet langs mogen komen.
Wat later kreeg ik weer het gevoel in mijn been terug en ben ik gaan douchen.
Op het eerste gevoel, voelde ik me prima,
maar onder de douche werd ik toch wel duizelig en moest ik hulp vragen,
wel fijn om weer wat opgefrist te zijn. Ook al was dat van korte duur,
wist ik veel dat je zoveel bloed en bloed proppen zou gaan verliezen!
Ik moest wel even vragen of dat normaal was,
want ik begon me al zorgen te maken. Maar blijkbaar hoort het er bij.
Even later kwamen een aantal leden van het schisisteam al bij Danny kijken.
Ongeveer een week later zouden we ze weer zien bij de eerste echte controle.
gelukkig dicht was en dat het alleen om een kaak en lip schisis gaat.
Wat waren we toen opgelucht zeg! Ik vond het heel erg spannend
om op dit nieuws te moeten wachten.
Er was nu een kansje dat hij misschien zelf aan de borst zou kunnen drinken.
(Een week later komen we er achter dat er toch nog iets anders aan de hand was,
dit vertel ik in een andere blog samen met de kraamtijd ).
We hadden ons van te voren voorgenomen
om familie pas te bellen als ik op de afdeling zou zijn,
maar ik voelde me aardig goed, dus besloten we al eerder te bellen.
We werden beide emotioneel en op de achtergrond kon men Danny horen huilen.
We hebben ze verteld dat ze later nog wel horen of ze
wel of niet langs mogen komen.
Wat later kreeg ik weer het gevoel in mijn been terug en ben ik gaan douchen.
Op het eerste gevoel, voelde ik me prima,
maar onder de douche werd ik toch wel duizelig en moest ik hulp vragen,
wel fijn om weer wat opgefrist te zijn. Ook al was dat van korte duur,
wist ik veel dat je zoveel bloed en bloed proppen zou gaan verliezen!
Ik moest wel even vragen of dat normaal was,
want ik begon me al zorgen te maken. Maar blijkbaar hoort het er bij.
Even later kwamen een aantal leden van het schisisteam al bij Danny kijken.
Ongeveer een week later zouden we ze weer zien bij de eerste echte controle.
Eenmaal op de afdeling stond er een kolf klaar,
maar we gingen eerst proberen gewoon aan te leggen.
Danny bleek een natuur talent en met wat hulp pakte hij de borst aardig goed.
Omdat de voeding zo best goed ging besloten we om de familie allemaal
tegelijk in de avond langs te laten komen, maar dat ik Danny zelf vast bleef houden.
Zo gezegd zo gedaan, na wat te hebben gegeten gingen we de nacht in.
maar we gingen eerst proberen gewoon aan te leggen.
Danny bleek een natuur talent en met wat hulp pakte hij de borst aardig goed.
Omdat de voeding zo best goed ging besloten we om de familie allemaal
tegelijk in de avond langs te laten komen, maar dat ik Danny zelf vast bleef houden.
Zo gezegd zo gedaan, na wat te hebben gegeten gingen we de nacht in.
Helaas bleek dat er in die shift maar 1 persoon was die Danny aangelegd kreeg,
dus ik moest steeds wachten op de juiste persoon.
Iets van 3 andere hadden het ook wel geprobeerd,
maar die kregen het niet voor elkaar.
Danny bleef steeds verschrikkelijk huilen als hij terug moest in zijn bedje,
dus werd er voorgesteld om hem bij me te houden,
hierdoor werd hij een stuk rustiger.
Tussendoor bleef het voor mij nog wel een dingetje om zelf weer te gaan plassen.
Elke keer weer naar de toilet, maar er kwam niks.
Pas op het allerlaatste moment voordat er anders weer een
katheter in zou gaan lukte het gelukkig.
Zo’n ding erin als je pijnstilling hebt was prima,
maar daarna wilde ik er echt niet aan denken!
In de ochtend mochten we naar huis.
We gingen met een gerust hart omdat onze kraamhulp heel erg
ervaren is met borstvoeding en eventuele voedingsproblemen.
Mijn man verteld me in de ochtend nog dat ik zo stil
was bij de bevalling en dat hij elke keer dat hij op de gang
kwam vrouwen hoorde schreeuwen en er de rillingen van kreeg.
Schreeuwen is energie verspilling en schiet je niks mee op, daarom was ik stil.
dus ik moest steeds wachten op de juiste persoon.
Iets van 3 andere hadden het ook wel geprobeerd,
maar die kregen het niet voor elkaar.
Danny bleef steeds verschrikkelijk huilen als hij terug moest in zijn bedje,
dus werd er voorgesteld om hem bij me te houden,
hierdoor werd hij een stuk rustiger.
Tussendoor bleef het voor mij nog wel een dingetje om zelf weer te gaan plassen.
Elke keer weer naar de toilet, maar er kwam niks.
Pas op het allerlaatste moment voordat er anders weer een
katheter in zou gaan lukte het gelukkig.
Zo’n ding erin als je pijnstilling hebt was prima,
maar daarna wilde ik er echt niet aan denken!
In de ochtend mochten we naar huis.
We gingen met een gerust hart omdat onze kraamhulp heel erg
ervaren is met borstvoeding en eventuele voedingsproblemen.
Mijn man verteld me in de ochtend nog dat ik zo stil
was bij de bevalling en dat hij elke keer dat hij op de gang
kwam vrouwen hoorde schreeuwen en er de rillingen van kreeg.
Schreeuwen is energie verspilling en schiet je niks mee op, daarom was ik stil.
Over de (pijnlijke) kraamtijd en toch nog een shock die we moesten verwerken,
vertel ik meer in een ander blog.
vertel ik meer in een ander blog.
